Më 4 qershor 2009, Presidenti Barack Obama mbajti një fjalim impozant në Kajro mbi Izraelin dhe Gazën, në kulmin e turbullirave të luftës së parë, megjithëse e shkurtër, të Gazës.
“Ne nuk mund të imponojmë paqen”, tha Obama në një fjalim shumë të diskutuar — por tashmë të harruar — për afrimin mes SHBA-së dhe botës myslimane.
Në të vërtetë, ai nuk mundi. Por Presidenti Donald Trump po.
Gjatë presidencës së tij, Obama kërkoi të akomodonte Iranin, qendër e grupeve terroriste përfaqësuese anti-izraelite si Hezbollah, Houthi dhe Hamas, të gjitha të përkushtuara në shkatërrimin e Izraelit.
Trump tha se ushtria amerikane nuk do të nevojitet për çarmatimin e Hamasit.
Trump i bombardoi ata.
Pak rëndësi ka: tre muaj më vonë, pa ndonjë arritje konkrete, Obamës iu dha Çmimi Nobel për Paqe — jo për sjelljen e paqes në Lindjen e Mesme, por për fjalët e tij mbi të.
Çmimi iu dha për “përpjekjet e jashtëzakonshme për forcimin e diplomacisë ndërkombëtare dhe bashkëpunimit midis popujve”.
Ishte një shembull klasik i shpërblimit të fjalëve mbi veprat — një lloj “trofeu për pjesëmarrjejen”.
Megjithatë, Trump, i cili solli realisht paqe dhe arriti lirimin e të gjithë pengjeve izraelite të mbajtura në kushte çnjerëzore nga terroristët e pamëshirshëm të Hamasit, u injorua.
Flitet kot kur thuhet se veprat kanë rëndësi jo fjalët.
Është një shembull klasik i dallimit të stileve të udhëheqjes: Obama ishte një president që udhëhiqte nga prapa; Trump është një president që udhëheq nga përpara.
Obama e la Iranin të vepronte i papenguar; Trump ia bëri të qartë Iranit kush është “shefi”.
Çmimi Nobel për Paqe për vitin 2025 iu dha Maria Corina Machado-s për opozitën e saj politike ndaj diktatorit socialist të Venezuelës, Nicolas Maduro.
Edhe pse Machado e meriton çmimin për qëndrimin e saj politik kundër Maduros, komiteti nuk e përmendi fare Maduro-n në njoftimin për shtyp.
Injorimi i Trump-it tregon se anëtarët e majtë të komitetit të Nobelit kanë ndjekur të njëjtën rrugë me liberalët e komitetit të Pulitzer-it, i cili shpërblen gazetarët që janë anti-Trump, edhe kur historitë e tyre “fituese” janë të rreme.
Jo se Machado nuk është e vërtetë — ajo është. Por nëse anëtarët “woke” të komitetit të Nobelit do të ishin të drejtë dhe do të kërkonin një kundërshtar të vërtetë të Maduros dhe diktaturës së tij narkotike, ata mund të kishin marrë në konsideratë Trump-in.
Trump-i, në fund të fundit, sapo kishte fundosur katër nga anijet e supozuara të trafikimit të drogës të Maduros.
Machado e kuptoi tablonë e gjerë, duke i thënë BBC-së se ishte mirënjohëse për atë që Trump po bën “rreth botës për paqen.”
Ajo i tha BBC Mundo-s se gjatë një telefonate urimi me Trump, i kishte shprehur “mirënjohjen e popullit venezuelian për atë që ai po bën, jo vetëm në Amerikë, por në mbarë botën për paqen, lirinë dhe demokracinë.”
Maduro mund të jetë i irrituar nga Machado, por është i frikësuar për vdekje nga Trump — dhe me të drejtë, sidomos pas udhëheqjes dhe aftësive të jashtëzakonshme të Trump-it në përfundimin e luftës Izrael-Hamas dhe lirimin e të gjithë pengjeve.
Trump nuk është një president amerikan si gjithë të tjerët; ai është diçka tjetër, gjë që kundërshtarët e tij plot urrejtje në SHBA dhe kritikët në mbarë botën po fillojnë ta kuptojnë.
Ai jo vetëm që përfundoi luftën Izrael-Hamas, por po ndryshon fytyrën e Lindjes së Mesme, duke premtuar paqe dhe begati për popujt që kanë jetuar në luftë dhe urrejtje për breza të tërë.
I ndaluar nga Kushtetuta për t’u kandiduar për një mandat të tretë, Trump u prit aq me mirënjohje dhe entuziazëm në Izrael, saqë mund të kandidonte për president atje dhe të zgjidhej.
Trump po bën në Lindjen e Mesme atë që Obama premtoi ta bënte, por nuk mundi.
Kujtoni se Obama premtoi të transformonte në mënyrë thelbësore Shtetet e Bashkuara.
Arritja e tij kryesore ishte transformimi i vendit duke na sjellë Joe Biden-in, i cili më pas e shndërroi vendin në një ‘s’e mer vesh i pari të dytin’.
Në vend të Çmimit Nobel për Paqe, Kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu dhe Presidenti Isaac Herzog i dhanë Trump-it Medaljen Presidenciale të Nderit të Izraelit, nderin më të lartë civil të vendit, dhe në Egjipt, Presidenti Abdel Fattah El-Sisi i dorëzoi atij Urdhrin e Nilit.
“Sa për atë çmimin tjetër,” i tha Netanyahu Trump-it, “është vetëm çështje kohe.”
